طراحی و تبیین مدل ارتقاء سرمایه روان شناختی منابع انسانی در سازمانهای دولتی ایران

این رساله با هدف طراحی مدل ارتقاء سرمایه روان شناختی منابع انسانی سازمان های دولتی ایران نگاشته شده است و با یک رویکرد فراگیر به تبیین تأثیر کارکردهای مدیریت منابع انسانی (به عنوان متغیر مستقل) که شامل: استخدام، آموزش، حقوق و دستمزد، ارتقاء، ارزشیابی عملکرد، و ارتباط کارکنان، از طریق اداراک عدالت سازمانی و ارتباطات سازنده سازمانی (به عنوان متغیرهای مداخله گر)، بر سرمایه روان شناختی (به عنوان متغیر وابسته) که شامل امید، خود-کارآمدی، خوش بینی و تاب آوری می باشد، پرداخته است. این پژوهش صبغه کمّی داشته و از استراتژی همبستگی تبعیت نموده است. جامعه آماری پژوهش عبارت از کارکنان سازمان های دولتی ایران بودند که منطق انتخاب آنها، دسته بندی سازمان های دولتی در نظام بودجه ای بوده است که به سه دسته عمومی، اجتماعی و اقتصادی طبقه بندی شده اند. نظر به گستردگی زیاد این سازمان ها در سطح کشورمان، سازمان های دولتی استان تهران به عنوان خوشه اصلی مورد توجه قرار گرفتند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه های استاندارد گردآوری و با استفاده از روش معادلات ساختاری و تحلیل رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. همچنین اجزای مدل مفهومی تحلیل عاملی تأییدی شدند. نتایج پژوهش نشان داد که کارکردهای منابع انسانی با سرمایه روان شناختی رابطه مثبت و معنی دار دارند، اما وقتی عدالت و ارتباطات اثربخش در رابطه بین آنها مداخله می کند، ضریب و شدت همبستگی آنها افزایش می یابد. در این بین کارکردهای منابع انسانی از طریق ادراک عدالت سازمانی و ارتباطات اثربخش، بیشترین تأثیر را بر روی مولفه های تاب آوری و خود-کارآمدی و کمترین تأ ثیر را بر روی مولفه های امید و خوش بینی داشته اند. در نهایت آزمون برازندگی مدل بیانگر مناسب بودن آن برای سازمان های دولتی ایران است. لذا، دستاوردهای این رساله ارائه مجموعه ای از کارکردهای منابع انسانی است که از طریق ادراک عدالت سازمانی و ارتباطات اثربخش منجر به ارتقاء سرمایه روان شناختی در سازمان های دولتی ایران می شود.